Bedlam
ongoing (2020 - )
Theperipheries are a landscape of perpetual movement. Sidetracked, yetupheld by scattered, supplemental labor, they remain an importantconjunction for the global system. A charmer blows his pipes.Unhinged, astray – the wayfaring limbs flinch to the sound. Aunifying force manifests throughout. Dusty king's portraits hangevery few storefronts to remind everyone, that even thisdecentralized territory is subject to a secular map. The voice of arallying call rides the searing wind. A body, inebriated with sun,rises potent and empowered. Vague, cacophonic machinery dreaming its'own coherence and prosperity.
Myarrival begins with an influx of enchantment and the sounds of agreat poliphony. Sensory is overloaded – with the crowd, theexcess, the grains and the clutter. After time, eyes and ears adaptand I begin to notice a complex, unsettled – yet consistent andwell maintained – machine, made up of stalls, shacks, salvaged carsand second-hand air-conditioning units. A richness of scents,minerals and flavors endures. This hinterland's nature remainselusive, erratic and weightless. Bedlam is the anti-impasse. It is arestless, vibrant hum of a hornet hive, a suppressed thump of sandand dust, a reverberating chord of makeshift, precarious integrity.
Bedlamis an ethnographic record and an iteration of a road immersive – abody, a presence, a mass and a motion. Albeit the illusoryimpartiality, the narrator is entangled in the reality, which in turnadapts to his presence. A corporeal spectacle, that speaks its' ownvoice and demands to be photographed.
Peryferia to krajobraznieustannego ruchu. Umiejscowione na bocznym torze, utrzymujące sięz rozproszonej, suplementarnej pracy, pozostają istotnym spójnikiemświatowej dynamiki. Zaklinacz zaczyna grę na instrumencie. Gnatysię wzdrygają - niezestrojone, nomadyczne. Manifestuje sięspajająca siła. W witrynach, w regularnych odstępach, wisząportrety króla, przypominając, że nawet to zdecentralizowaneterytorium ulega administracyjnej mapie. W wibrującym, gorącympowietrzu niczym majak niesie się głos wspólnoty. Ciało, upojonesłońcem, nabiera potencji i możliwości. Mglista, kakofonicznamaszyna śni własną spójność i dobrobyt.
Rozpoczynam swojąpodróż w zdumieniu i dźwiękach wielkiej polifonii. Sensoryka napoczątku jest przeciążona – tłokiem, przepychem, pyłem iilością rupieci. Po czasie ucho i oko przywykają, a ja zaczynamdostrzegać złożoną, wyregulowaną – ale konsekwentną ifunkcjonalną – maszynę, złożoną ze straganów, chat,odzyskanych aut i klimatyzatorów z drugiej ręki. Bogactwo minerałówi smaków onieśmiela. W swojej ulotnej naturze, ziemie te umykająpełnej obliczalności. To gwar, który jest przeciwieństwem impasu.W powietrzu rozbrzmiewa niestrudzony, drżący szum ula, stłumionypuls piachu i pyłu, akord doraźnej, niepewnej integralności.
Bedlamjest zapisem etnograficznym i historią drogi – jest ciałem,obecnością, masą i ruchem. Mimo pozornej bezstronności, operatoruwikłany jest w rzeczywistość, która adaptuje się do jegoobecności. To cielesny spektakl, który mówi własnym głosem idomaga się sfotografowania.
