Bedlam
ongoing (2020 - )
The peripheries are a landscape of perpetual movement. Sidetracked, yet upheld by scattered, supplemental labor, they remain an important conjunction for the global system. A charmer blows his pipes. Unhinged, astray – the wayfaring limbs flinch to the sound. A unifying force manifests throughout. Dusty king's portraits hang every few storefronts to remind everyone, that even this decentralized territory is subject to a secular map. The voice of a rallying call rides the searing wind. A body, inebriated with sun, rises potent and empowered. Vague, cacophonic machinery dreaming its' own coherence and prosperity.
My arrival begins with an influx of enchantment and the sounds of a great poliphony. Sensory is overloaded – with the crowd, the excess, the grains and the clutter. After time, eyes and ears adapt and I begin to notice a complex, unsettled – yet consistent and well maintained – machine, made up of stalls, shacks, salvaged cars and second-hand air-conditioning units. A richness of scents, minerals and flavors endures. This hinterland's nature remains elusive, erratic and weightless. Bedlam is the anti-impasse. It is a restless, vibrant hum of a hornet hive, a suppressed thump of sand and dust, a reverberating chord of makeshift, precarious integrity.
Bedlam is an ethnographic record and an iteration of a road immersive – a body, a presence, a mass and a motion. Albeit the illusory impartiality, the narrator is entangled in the reality, which in turn adapts to his presence. A corporeal spectacle, that speaks its' own voice and demands to be photographed.
Peryferia to krajobraz nieustannego ruchu. Umiejscowione na bocznym torze, utrzymujące się z rozproszonej, suplementarnej pracy, pozostają istotnym spójnikiem światowej dynamiki. Zaklinacz zaczyna grę na instrumencie. Gnaty się wzdrygają - niezestrojone, nomadyczne. Manifestuje się spajająca siła. W witrynach, w regularnych odstępach, wiszą portrety króla, przypominając, że nawet to zdecentralizowane terytorium ulega administracyjnej mapie. W wibrującym, gorącym powietrzu niczym majak niesie się głos wspólnoty. Ciało, upojone słońcem, nabiera potencji i możliwości. Mglista, kakofoniczna maszyna śni własną spójność i dobrobyt.
Rozpoczynam swoją podróż w zdumieniu i dźwiękach wielkiej polifonii. Sensoryka na początku jest przeciążona – tłokiem, przepychem, pyłem i ilością rupieci. Po czasie ucho i oko przywykają, a ja zaczynam dostrzegać złożoną, wyregulowaną – ale konsekwentną i funkcjonalną – maszynę, złożoną ze straganów, chat, odzyskanych aut i klimatyzatorów z drugiej ręki. Bogactwo minerałów i smaków onieśmiela. W swojej ulotnej naturze, ziemie te umykają pełnej obliczalności. To gwar, który jest przeciwieństwem impasu. W powietrzu rozbrzmiewa niestrudzony, drżący szum ula, stłumiony puls piachu i pyłu, akord doraźnej, niepewnej integralności.
Bedlam jest zapisem etnograficznym i historią drogi – jest ciałem, obecnością, masą i ruchem. Mimo pozornej bezstronności, operator uwikłany jest w rzeczywistość, która adaptuje się do jego obecności. To cielesny spektakl, który mówi własnym głosem i domaga się sfotografowania.
